جان به لب آورده ام تا از لبم جانی دهی
دل ز من بربوده ای باشد که تاوانی دهی
از لبت جانی همی خواهم برای خویش نه
زانکه هم بر تو فشانم گر مرا جانی دهی
تو همی خواهی که هر تابی اندر زلف توست
همچو زلف خویش در کار پریشانی دهی
من چو گویی پا و سر گم کرده ام تا تو مرا
زلف بفشانی و از هر حلقه چوگانی دهی
من کیم مهمان تو، تو تنگها داری شکر
می سزد گر یک شکر آخر به مهمانی دهی
من سگ کوی توام شیری شوم گر گاه گاه
چون سگان کوی خویشم ریزهٔ خوانی دهی
چون نمی یابند از وصل تو شاهان ذره ای
نیست ممکن گر چنان ملکی به دربانی دهی
من که باشم تا به خون من بیالایی تو دست
این به دست من برآید گر تو فرمانی دهی
کی رسم در گرد وصل تو که تا می بنگرم
هر دمم تشنه جگر سر در بیابانی دهی
داد از بیداد تو عطار مسکین دل ز دست
دست آن داری که تو داد سخن دانی دهی
نجواهای یک بغض لبریز
دلتنگم ، همین ، و این نیاز به هیچ زبان شاعرانه ای ندارد
باید تو را همیشه به دقت نگاه کرد شعراز : مسلم محبی از : کاظم بهمنی
ادامه مطلب ...
یعنی نه سرسری، سر فرصت نگاه کرد
خاتون! بگو که حضرت خالق خودش تو را
وقتی که آفرید چه مدت نگاه کرد
هر دو مخدرند که بیچاره می کنند
باید به چشم هات به ندرت نگاه کرد
هر کس نظاره کرد تو را دلسپرده شد
فرقی نمی کند به چه نیت نگاه کرد
عارف اگر برای تقرب به ذات حق
زاهد اگر برای ملامت نگاه کرد
تو بی گمان مقدسی و کور می شود
هر کس تو را به قصد خیانت نگاه کرد
===================
تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را
از رقیبان کمین کرده عقب می ماند
هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را
مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر
هر که تعریف کند خواب خوشایندش را
مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد
مادرم تاب ندارد غم فرزندش را
عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو
به تو اصرار نکرده است فرآیندش را
قلب ِ من موقع اهدا به تو ایراد نداشت
مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را
حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید
بفرستند رفیقان به تو این بندش را
منم آن شیخ سیه روز که در اخرعمر
لای موهای تو گم کرد خداوندش را
===========
تو مهربانتر از آنی که فکر می کردم
درست مثل همانی که فکر می کردم
شبیه ... ساده بگویم کسی شبیهت نیست
هنوز هم تو چنانی که فکر می کردم
تو جان شعر منی و جهان چشمانم
مباد بی تو جهانی که فکر می کردم
تمام دلخوشی لحظه های من از توست
تو آن آن زمانی که فکر می کردم
درست مثل همانی که در پی ات بودم
درست مثل همانی که فکر می کردم
دلتنگم ، همین ، و این نیاز به هیچ زبان شاعرانه ای ندارد
موج عشق تو اگر شعله به دل‌ها بکشد
رود را از جگر کوه به دریا بکشد
گیسوان تو شبیه است به شب اما نه
شب که اینقدر نباید به درازا بکشد
خودشناسی قدم اول عاشق شدن است
وای بر یوسف اگر ناز زلیخا بکشد
عقل یکدل شده با عشق، فقط می‌ترسم
هم به حاشا بکشد هم به تماشا بکشد
زخمی کینه‌ی من این تو و این سینه‌ی من
من خودم خواسته‌ام کار به اینجا بکشد
یکی از ما دو نفر کشته به دست دگری‌است
وای اگر کار من و عشق به فردا بکشد
"فاضل نظری"
تیرم به خطا می رود اما به هدر, نه!
دل خون شده وصلم و لب های تو سرخ است
سرخ است ولی سرخ تر از خون جگر, نه
با هرکه توانسته کنار آمده دنیا
با اهل هنر؟ آری! با اهل نظر؟ نه!
بد خلقم و بد عهد زبانبازم و مغرور
پشت سر من حرف زیاد است مگر نه؟
یک بار به من قرعه عاشق شدن افتاد
یک بار دگر, بار دگر, بار دگر ... نه!
"فاضل نطری"
هر شب من از خیال تو سرشار می شوم هر صبح با اذان تو بیدار می شوم کارم فقط به راه شما خیره ماندن است شغل مرا نگیر که بیکار می شوم دست خودم که نیست مرا سرزنش مکن از سوی دل به عشق تو اجبار می شوم بیچاره من که از طرف چشمهای تو روزی هزار مرتبه احضار می شوم وقتی که نیستی چه امیدی به ماندنم از زندگی بدون تو بیزار می شوم برگرد تا دوباره به عشقت یقین کنم بی تو دچار شاید و انگار می شوم روزم به روزمرگی غیبتت گذشت اما دوباره شب زتو سرشار می شوم از رو نمی روم همیشه همین بوده ، باز هم فردا دچار این همه تکرار می شوم
ادامه مطلب ...
جمع کنید این بساط میمون هوا کردن را
اعتراض سهیل محمودی: جمع کنید این بساط میمون هوا کردن را
سهیل محمودی، شاعر، با اشاره به زن و مرد و کودکانی که پشت چراغ قرمزهای
خیابان های تهران به گدایی یا فروش فال و گل مشغولند، نوشت: جمع کنید این
بساط ماهواره ی میمون هوا کردن و تابلوهای " فرزند بیشتر زندگی شادتر " را
... !
متن نوشته ی روز یکشنبه ی سهیل محمودی به این شرح است:
جمع کنید این بساط ماهواره ی میمون هوا کردن و تابلوهای " فرزند بیشتر
زندگی شادتر " و "با یه گل بهار نمیشه" و خُرده فرمایش های اینگونه را ... !
همین امشب، ساعت حدود بیست و دو و سی دقیقه بود. برای خرید خُرده ریزهای
خانه و مقداری مواد غذایی و چهارتا خِرت و پِرت یخچالی، ماشین را روشن کردم
که بروم فروشگاه شهروند میدان آرژانتین. باید از چند تا خیابان و چهارراه و
... گذر می کردم. بدون استثنا پشت هر چراغ قرمزی که ایستادم، تعدادی مرد و
زن و دختر بچه هایی ده یازده ساله یا داشتند فال حافظ می فروختند یا گُل
... و یا گدایی می کردند!
اشک امانم نمی داد پشت فرمان. من شاعرم و نویسنده و صدای این مردم. شریک غم
و شادی هایشان. و مردم اعماق - که از میان آنها برخاسته ام و از همانهایم -
با این رنجها و دشواری هایشان، طلبی کلان از همچو منی دارند. چه باید می
کردم جز لعن و نفرینی به این اوضاع؟ لعن و نفرینی که نهایتا از شعرهایم سر
برخواهد آورد و روسیاهی این روزگار را ثبت و ضبط خواهد کرد برای آیندگان
...
اما فعلا اینجا در گوشهایی - اگر شنوا باشند - فریاد می کنم :
جمع کنید این بساط ماهواره ی میمون هوا کردن و تابلوهای " فرزند بیشتر زندگی شادتر " را ... !
