شفقنا(پایگاه بین المللی همکار یهای خبری شیعه)
روز عرفه
روز دعا و نیایش است و اگر چه روزه آن روز مستحب است، لیکن اگر روزه گرفتن
آن روز موجب ضعف شود، آن گونه که انسان نتواند دعاهای این روز را بخواند،
خواندن دعا بر روزه گرفتن مقدم است. (بحار، 94/123 ـ 124)
نقش نیایش در
وصول به رحمت بیکران الهی، با بیان امام صادق(ع) که فرمود: «الدُّعاء کهف
الإجابة کما أنّ السّحاب کهف المطر» (کافی، 2/471) به خوبی روشن است. طبق
این بیان نورانی همان طور که ابر، قرارگاه باران است، دعا نیز قرارگاه
اجابت است. به بیان دیگر، اجابت در درون دعاست، همانطور که باران در نهاد
ابر تعبیه شده است، بنابراین، چنانچه کسی با حسن ظن و خالصانه و عارفانه و
به نحو عام دعا کند، خدا هم اجابت خواهد کرد. بخش مهمّی از پیروزی انبیای
بزرگ(ع) نیز به برکت دعا بوده است؛ زیرا تظاهرات و عملیات، بخش «جسمانی»
پیروزی را تشکیل میدهد ولی دعا و نیایش «روح» ظفر است؛ چنانکه امام علیبن
موسیالرضا(ع) همواره به اطرافیان خویش میفرمود: بر شما باد به سلاح
پیامبران: «علیکم بسلاح الأنبیاء» آنگاه در پاسخ اینکه سلاح آنان چه بود؟
میفرمود: دعا. (کافی، 2/471)
دعا تنها چیزی است که خدا آن را به انسان
تملیک کرده است. انسان جز دعا و تضرع در پیشگاه خداوند مالک چیزی نیست: «یا
سریع الرضا اغفر لمن لا یملک إلّا الدّعاء» (مفاتیح الجنان، دعای کمیل) از
این رو در برابر دشمن درون، سلاحی جز ناله ندارد: «و سلاحه البکاء»
(مفاتیح الجنان، دعای کمیل) دشمن بیرون را میتوان با سلاح سبک و سنگین از
پا درآورد ولی شیطان و دشمن سرسخت درون را تنها با اشک در برابر خدا
میتوان رام کرد. بنابراین، کسی که اهل ناله نیست، مسلح نیست و اگر کسی
مسلح نباشد پیروز نخواهد شد؛ زیرا انسان تا زمانی که خود را میبیند، خدا
را نمیبیند و به درگاه او تضرّع و اظهار عجز نمیکند، وقتی ننالد در نبرد
با اهریمن درون و بیرون شکست میخورد.
گرچه همة حالات زندگی برای نیایش
مناسب است ولی دوران پربار حج و حضور در مواقف آن، شکوه بیشتری برای دعا و
تأثیر فراوانتری برای نیایش به درگاه پروردگار جهان دارد و چون دعا از ضمیر
صاف، مورد قبول است و احرام و آهنگ کعبة ازاد و پاک، در تصفیة ضمیر تأثیر
به سزایی دارد، نیایش در حج و دعا در مواقف آن بهترین اثرها را به همراه
خواهد داشت. از این رو برای هر برنامه از مناسک حج. دستور ویژهای در مورد
نیایش داده شده است و عمدة آن دعای عرفه در صحرای عرفات و همراه تودة مردم
گرد آمده از سراسر جهان و عُشاق مشعر و مشتاقان کوی مناست.
روایات
فراوانی دربارة اعمال روز عرفه و هنگام وقوف در عرفات، به ویژه کیفیت دعا
در آن موقف نقل شده که بخشی از آنها در خصوص دعاهای آن روز، مانند دعای
عرفه امام حسین و دعای امام سجّاد(ع) است و بخشی نیز در اهتمام و ترغیب به
دعا کردن به دیگران است، به گونهای که برخی شاگردان اهل بیت عصمت و
طهارت(ع) همه همّ خود را در آن سرزمین که دعاها در آن مستجاب است، صرف دعا
برای غیر میکردند.
علیبن ابراهیم در این باره از پدرش نقل کرده که
گفت: عبدالله بن جندب را در عرفات دیدم که زمانی طولانی دست به سوی آسمان
بلند کرده، سیلاب اشک از گونههایش بر زمین سرازیر بود، به گونهای که من
شخص دیگری را اینچنین در حال مناجات ندیدم. هنگامی که مردم از عرفات عازم
مشعر بودند به او گفتم: کسی را بهتر از تو در حال نیایش ندیدم. عبدالله
گفت: به خدا سوگند در آن حال فقط برادرانم را دعا میکردم؛ زیرا از امام
کاظم(ع) شنیدم که فرمود: کسی که به دور از چشم برادر (ایمانی)اش در حق وی
دعا کند از جانب عرش ندا داده میشود که صدهزا برابر آنچه برای او خواستی
نصیب تو خواهد شد: «من دعا لأخیه بظهر الغیب نودی من العرش: ولک مأة ألف
ضعف مثله». پس شایسته نبود که من صدهزار برابر دعای مستجاب را به خاطر یک
دعا که برآورد شدنش معلوم نیست واگذارم. (کافی، 2/508 و 4/465) مشابه این
نقل، دربارة دیگر صحابه نیز روایت شده است. (کافی، 4/465 ـ 466).
انتهای پیام
www.shafaqna.com/persian